Het is me wat. Zo’n eigen blog. Waarom was ik hier ook alweer mee begonnen? Antwoord: ik wilde mensen verregaander informeren over mijn werk als zelfverklaard ‘multimedia-artiest-volgens-de-defintie-van-Laurie-Anderson. Anders had mijn eerste post er allicht heel anders uitgezien.
Ik weet eigenlijk vooral wat deze blog niet mag worden. Een overwinningsbulletin. Een optelsom van fijne recensies, een blik op de prijzenkast, een reeks meldingen over boeiende media-optredens. Zoals nogal wat facebookpagina’s dus (allicht ook de mijne).
Ik had het er gisteren met mijn lieve collega Christel Dusoleil over. Ik sprak mijn vrees uit dat bloggen een ijdele bezigheid is. Waarop Christel zei: ‘Jamaar, jij bent een artiest, jij laat je zelfs betalen om je gedachtengoed de wereld in te sturen.’ Met andere woorden: ‘ijdelheid maakt onvermijdelijk deel uit van al je bezigheden’. Dat is waar natuurlijk. Maar het is niet iets waar ik mezelf zomaar bij neer wil leggen.
Hoe remediëren? Behalve over mijn overwinningen ook over mijn (vele) nederlagen berichten? Nee, daarvoor reken ik liever op mijn goede vriend, de verdringing. Over andermans werk berichten? Nee, ik wil ‘ook’ over andermans werk berichten, maar vooral over het mijne, anders schiet de blog zijn doel (zie eerste alinea) voorbij.
Ik houd het maar bij het oude recept, denk ik. Voldoende relativerende taal hanteren wanneer ik – ijdel en wel – over mijn bezigheden bericht. Risico is dat ik mezelf onderuit haal, maar ach, anders doet een ander het wel in mijn plaats.
Over boeiende media-optredens gesproken. Vandaag sta ik in de krant De Standaard, in een rubriekje over levenswijsheden. Check de krant in kwestie (of facebook) als je het lezen wil. De aanleiding is ons nakende vertrek naar de Edinburgh Fringe (met Last Call), waarover het hier de komende maand nog vaker zal gaan.
Ines Minten heeft een goeie job gedaan met haar artikel, waarvoor ze net iets minder lettertekens ter beschikking had als ik op deze blog. Allicht liet ze daarom na de oneliner te droppen waar ik nu al jaren mee rondloop zonder hem ergens kwijt te kunnen. Hier dan misschien?
‘Darwin heeft ons van God verlost.
Wie verlost ons nu van Darwin?’
Niet dat ik de evolutieleer in twijfel trek. Integendeel. Wat een wonderlijke leer! Maar wat de aanhangers ervan al eens buiten beschouwing laten (of terugbrengen op voortplanting, zoals ze alles terugbrengen op voortplanting) is de verbeelding. En verbeelding, dat is nu net mijn (ijdele en allicht makkelijk tot termen van voortplanting terug te brengen) vak.
Het beste moment van mijn dag totnogtoe was het stiekem lezen van (en het compleet verdwijnen in) een paar bladzijden van een roman die ik heb klaarliggen om eigenlijk pas in Edinburgh te lezen: ‘Heft hoog de nokbalk, timmerlieden’ van J.D. Salinger. Een boek waarvan de opdracht luidt:
‘Als er nog een lezer op de wereld is die voor zijn plezier leest – of iemand die gewoon links en rechts wat doorkijkt – vraag ik hem of haar met onuitsprekelijke genegenheid en dankbaarheid, de opdracht van dit boek te delen met mijn vrouw en kinderen.’
Qua aftroeven der ijdelheid (in dit geval met een portie aan nederigheid grenzende bescheidenheid) kan dit tellen, me dunkt. En daar wilde ik het, denk ik, in dit blogbericht over hebben. Al is het maar om me bij een volgende post weer een stukje vrijer te voelen om het woord tot u te richten.
Graag tot een volgende gelegenheid!
PS: Juist! Over Theater aan Zee wilde ik het ook hebben, maar dat komt er nu pas van. Morgen vertrek ik! Naar het fijnste festival van het land! We zouden we er Last Call proefdraaien voor de Fringe, maar dat paste niet in de planning. Iets waar ik snel overheen was omdat Het nieuwstedelijk er ook voor het overige volop vertegenwoordigd is! Zo spelen we drie keer het zo-optimistische-dat-het-bijna-provocerend-wordt (volgens een aandachtige toeschouwer) prachtstuk Hoop van mijn collega Stijn Devillé. Het is bij die ploeg dat ik me morgen aansluit, in de dienende rol van tekstboekjesverkoper (al schijn ik volgens mijn collega’s niet meer of niet minder dan ‘de beste tekstboekjesverkoper van het hele team’ te zijn). Later in het festival speelt Het nieuwstedelijk ook Troje van Maarten Ketels, een project dat ik vruchteloos heb proberen te pluggen in dat bewuste DS-artikel waar het zonet over ging. De slotsom van de voorstelling – ‘ne participe pas!’- leunt namelijk dicht aan tegen de Einstein-over-Ghandi-quote die ik in het artikel aanprijs en die ik een paar weken geleden opraapte in dit waanzinnige mooie audiowerkstukje van The Books:
PPS: Graag tot op TAZ dus!
